Rozdział 4

" Żywioły"

     Następnego dnia, obudziłam się z samego rana, a wraz ze mną kolejne przemyślenia. Zastanawiałam się co nie tak było z Ashem. W jednej chwili był wobec mnie miły, a w następnej jakby przypominał sobie, że mnie nie lubi. Może obrał sobie za cel uprzykrzanie mi życia? Bardzo możliwe, ale ja nie miałam zamiaru być mu w tym dłużna.

    Z tym postanowieniem udałam się do łazienki w celu odbycia relaksującej kąpieli.

O tak, te olejki i świece zdecydowanie poprawiały moje samopoczucie, a to w tej chwili było mi bardzo potrzebne.

 W pełni wyluzowana owinęłam się ręcznikiem i skierowałam swoje kroki w kierunku szafy. Już miałam zrzucić z siebie okrycie gdy nagle usłyszałam za sobą rozbawiony głos.

- Ej, spokojnie. Myślałem, że zaczekamy z tym do pierwszej randki. Ja mam zasady, Carmen.

- Ash, ty deklu! Wynoś się z mojego pokoju, do cholery!- krzyknęłam przestraszona i zła jak osa. Jak mogłam go nie zauważyć?

- I znowu się brzydko wyrażasz.- odrzekł ze spokojem, a mną, aż zatrzęsło. Jak tak dalej pójdzie to przysięgam, że osobiście odwiozę go na ostry dyżur.

- A dziwisz się ?! Jakbyś chociaż zapukał, to może bym była bardziej wyrozumiała.- warknęłam. Przez tego kretyna ,cały spokój i opanowanie gdzieś uleciały.

- Pukałem.- odparł niewinnie.

- Ta, powiedz czy ja ci wyglądam na idiotkę?- zadałam pytanie retoryczne, ale on miał zamiar na nie odpowiedzieć więc mu przerwałam.- Jeżeli teraz się odezwiesz, to tylko i wyłącznie na własną odpowiedzialność.- zamknął usta.

-  No dobra. Ale uwierz, że z własnej woli bym tu nie przyszedł.- oznajmił, z zaciekawieniem przypatrując się zdjęciu wiszącemu nad sofą.

- Wiec czego chcesz?

- Nestorka organizuję test sprawdzający.

- Nic mi to nie mówi.- odrzekłam z zastanowieniem.

- Mi też, wyjaśnią nam wszystko na miejscu, a ja mam cie tam doprowadzić. Więc czekam.- oznajmił i wygodniej oparł się o parapet.

- Mhm, na co?- spytałam głupio, dobrze wiedziałam o co chodzi, ale aby się przebrać potrzebowałam trochę intymności, a nie do końca wiedziałam jak mu to zakomunikować.

- Na ciebie.- odrzekł błyskotliwie i złożył ręce na piersi.

- Tylko wiesz, w ręczniku nie pójdę.

- Wiem. - uśmiechnął się uprzejmie.

    Boże, jaki on potrafi być irytujący.

To była mało komfortowa sytuacja, zwłaszcza dla mnie, a raczej tylko dla mnie, bo jemu to  najwyraźniej odpowiadało.

- Może byś sprawdził czy cie nie ma w salonie, co?- spytałam pomysłowo.

- Nie ma takiej potrzeby. - wyszczerzył zęby w olśniewającym uśmiechu. Nie długo będzie te zęby zbierał z podłogi. Powstrzymałam się przed niecenzuralnym komentarzem, chwyciłam pierwsze lepsze ciuchy i ruszyłam do łazienki po drodze gromiąc go wzrokiem.

 Przebierałam się szybko w obawie, że Ash mógłby ruszać moje rzeczy. Jednak zastałam go w tym samym miejscu, w którym go zostawiłam. Odetchnęłam z ulgą i zapięłam moją szczęśliwą bransoletkę, którą dostałam od przyjaciół na urodziny. To była jedna z niewielu rzeczy, które mi po nich zostały.

- Możemy już iść?- zapytał brunet, po raz kolejny lustrując mnie wzrokiem.

- Prowadź. - odrzekłam i ruszyłam za nim.

***

Test odbywał się na otwartym terenie, gdzieś ponad głowami swoją poranną pieśń rozpoczynały słowiki.

    Stanęliśmy w równym rządku słuchając wstępu Nestorki. Spostrzegłam, że Ash zajął miejsce przy boku Patrice, a ta zdała się być tym faktem usatysfakcjonowana. Ale co mnie to obchodziło? Postanowiłam się skupić na słowach Nauczycielki.

- Jak już może słyszeliście, każdy demon, nieważne czy czystej krwi ma kontrole nad jakimś Żywiołem. Istnieją cztery..... Tak, Nel?

 Zauważyłam, że dziewczyna nieśmiało wyciąga rękę w górę. Zawsze była spokojna i cicha, czasami zapominaliśmy, że ona w ogóle z nami mieszka. Nie potrafiłam sobie wyobrazić jak coś tak kruchego i delikatnego mogło zabijać.

- Ym,...... ja chciałam powiedzieć,.... że coś o tym czytałam.- zaczęła nieśmiało unikając czyjegokolwiek spojrzenia. Nie lubiła być w centrum uwagi.

- A kogo to obchodzi.- ucięła ją krótko Patrice, posyłając przy tym dziewczynie szydercze spojrzenie. Z każdym dniem ta blondynka coraz bardziej działała mi na nerwy. Ona i Ash utworzyli by  piękną parę.

- Mnie. - odparłam i objęłam brunetkę w przyjacielskim geście, a ta posłała mi pełne wdzięczności spojrzenie.

- Ja też jestem ciekawy.- dodał Jhon podchodząc z drugiej strony i uśmiechając się pokrzepiająco do zarumienionej Nel. Oho, coś tu ewidentnie iskrzyło, chyba będę musiała powrócić do kariery swatki. Postanowiłam, że zajmę się tym później.

- No więc...- dziewczyna kontynuowała.- te cztery Żywioły to Woda, Ogień, Ziemia i Powietrze. Ten ostatni jest niezwykle rzadki, dawniej wierzono, że demon władający tą mocą jest wysłannikiem Mrocznych Bóstw. Ostatni taki przypadek, zanotowano w 1784 roku. Ten Żywioł jest niesamowity z wielu powodów, przede wszystkim składa się na niego wszystko co jest związane z atmosferą i pogodą, są też osobne czynniki wynikające z kreatywności demona. Takim najpopularniejszym była Zielona Błyskawica.- wszyscy przypatrywaliśmy się jej oniemiali. Skąd ona wiedziała takie rzeczy?

- Świetnie, Nel. Ale nie wyjaśniłaś wszystkiego, kontynuuj skarbie ... - poprosiła Nestorka, a my popatrzyliśmy uważniej na dziewczynę oczekując dalszego ciągu.

- Hm......, jest jeszcze sprawa oczu. Otóż każdy demon, który w danej chwili  korzysta ze swojego daru, uaktywnia Czakrę Żywiołu, która przepływa przez jego krew i dociera do oczu. Wtedy zmieniają one kolor i nabierają charakterystycznych cech danego Żywiołu. U Ognistych wygląda to tak, że tęczówki wypełniają się jadowitą czerwienią, a źrenica zmienia się w poziomą kreskę. Ziemie cechuje kwadratowa źrenica i tęczówka o różnego rodzaju odcieniach brązu. Woda to źrenica w kształcie pojedynczej fali i tęczówka o barwie morza, podobno gdy będziemy się dłużej wpatrywać to dostrzeżemy,  że ten błękit pływa. Niestety nie opisali jak to wygląda u Powietrza.

- Sporo wiesz, kochanie. Dlatego mogłabyś mnie wyręczyć? Opowiedz o Patronach i znamionach.

   Nel nieśmiało kiwnęła głową na znak zgody i kontynuowała:

- Kiedy już dowiemy się nad jakim Żywiołem mamy władzę, na naszym ciele pojawią się znamiona. A co do patronów. Hm, jakby to powiedzieć.... każdy demon ma ukryte w sobie zwierzę. U jednego może to być lew, a u innego mysz. Wraz z rozpoznaniem Mocy ujawni się nasz Patron. Wtedy posiądziemy jego cechy, które już teraz mogą się objawiać.

- No no, jestem pod wrażeniem.- nauczycielka zaczęła bić brawo, a my razem z nią. Zakłopotana brunetka nie do końca wiedziała co ze sobą zrobić, więc spuściła nieśmiało głowę. Nestorka chcąc dać jej spokój przemówiła:

- Na tym będą polegały nasze dzisiejsze zajęcia. - oznajmiła, a po mnie przeszedł dreszcz podekscytowania.

- Może najpierw Patrice.- poprosiła nauczycielka, wskazując ręką miejsce przed sobą. Blondynka z dostrzegalną pewnością siebie, stanęła bokiem do nas i wykonywała polecenia Nestorki. Powoli zamknęła oczy, a gdy je otworzyła krzak przed nią zajął się żywym ogniem.

- Tak więc ogień, świetnie, to tak jak ja, skarbie.

Patrice miała już odejść z dumą gdy nagle ogień gwałtownie buchnął w powietrze.

- Chyba zapomniałaś o Patronie. - oznajmiła Nestorka.

Wszyscy spojrzeliśmy na płomienie, z których zaczął się formować jakiś bliżej nieokreślony kształt.

- Widzicie tam coś?- spytał Rob.

- Może to słoń. - odparła Sabin.

- Mi to raczej przypomina krowę. - wtrąciła Sam.

- To antylopa.- orzekła Nestorka.

Mina Patrice momentalnie zrzedła.

- I co mi ma niby dać antylopa?!- krzyknęła.

- Zwinność, atletyczność. Szukaj głębiej, postrzegasz tylko to co na zewnątrz. - przemówiła Nauczycielka.- Pamiętajcie, że uaktywnią się wasze cechy. Wygląd da o sobie znać tylko wtedy gdy ktoś wyprowadzi was z równowagi- dodała.- Mi na przykład wydłużają się kły i pazury.

- To kim ty jesteś Nestorko?- zadał pytanie Tyler.

- Mój Patron to lew.- uśmiechnęła się przy tym dumnie.- A teraz zapraszam Tylera.

 Każdy podchodził po kolei, niektórzy byli z siebie dumni do innych jeszcze nie docierało co się przed chwilą stało.

 W skład Ognia jak do tej pory wchodzili Patrice, Jhon jako byk i Rob w postaci kruka. Musiałam przyznać, że wyglądali niesamowicie z tymi oczami.

Dalej do Wody dołączyli Nel z patronem w formie feniksa, Luke jako jastrząb i Sabin-mustang.

Ziemia : Sam w postaci lisa, szczerze mówiąc tego się spodziewałam, mały chytrus z rudą czupryną to cała ona. Jeszcze Ash jako, jakżeby inaczej - tygrys. Teraz to mu dopiero ego podrośnie. Do tego składu właśnie dochodził Tyler z wilczymi cechami.

W końcu nadszedł czas na mnie, zestresowana stanęłam przed drzewem i zastanawiałam się czy ono spłonie, urośnie czy może zaleje je woda.

 Zamknęłam oczy i wsłuchałam się w wskazówki Nauczycielki.

Miałam znaleźć w sobie barierę, która oddzielała mnie od mocy i ją trochę poluzować. Jakiś czas błądziłam po swojej podświadomości, aż w końcu natknęłam się na coś co pasowało do opisu. Rozluźniłam ciało i poczułam jak z każdej mojej komórki emanuje energia, spróbowałam ja przenieść w okolice dłoni i udało mi się. Otworzyłam z zaciekawieniem oczy i ujrzałam zielony blask spowity w prawej ręce. Pulsował w rytmie mojego serca, a jego obrzeża przechodziło coś na wzór prądu, tak jakby był pod napięciem. Nie wiedziałam co mam z tym zrobić, więc żeby niczego nie zniszczyć posłałam skupioną energie w powietrze. Nad naszymi głowami dało się słyszeć ogromny huk wywołany przez błyskawice, która w jednej sekundzie pojawiła się na niebie przedstawiając zwierzę przypominające pumę lub geparda.

- Co się stało?- zapytałam przestraszona, bałam się, że ze mną jest coś nie tak. Może zrobiłam coś źle?

- Zielona Błyskawica.- stwierdziła nestorka, ze spokojem wpatrując się w miejsce gdzie jeszcze przed chwilą był widoczny błysk.

- Co?- spytałam nie rozumiejąc.

- Twój Żywioł to Powietrze,a twój Patron to pantera.- oznajmiła patrząc na mnie z widocznym szacunkiem.- Spójrz. - podała mi lusterko i położyła dłoń na ramieniu.

 Po drugiej stronie przypatrywała mi się dziewczyna o tęczówkach w kolorze świeżej trawy, w każdym oku od obwódki po  źrenice rozciągał się pentagram. To wyglądało niesamowicie.

- Dlaczego kolor  jej oczu jest zielony, to bardziej pasuje do Ziemi niż Powietrza. - zapytał Ash.

- Tak jak mówiła Nel, są czynniki, które wynikają tylko i wyłącznie z kreatywności demona, Carmen najwyraźniej lubi kolor zielony.-wyjaśniła Nestorka.

 Rozejrzałam się po twarzach zebranych tu osób, na każdej z nich widniało zdziwienie zmieszane z podziwem. No może oprócz Patrice, tam dostrzegłam tylko nienawiść i zazdrość. Powoli zaczęło do nie docierać, że ja jako pierwsza od prawie 300 lat, obudziłam w sobie Żywioł Powietrza. Poczułam dumę, chciałam o tym opowiedzieć przyjaciołom, na pewno ciszyliby się wraz ze mną, ale uświadomiłam sobie, że dla nich jestem martwa. I znowu poczułam ukłucie w sercu oraz łzy w oczach. Powstrzymałam je szybko, nie mogłam się rozpłakać w takiej chwili.

  Nestorka, spojrzała na mnie uważniej. Przed nią trudno było chować emocje, czytała ze mnie jak z otwartej księgi.

- Idźcie odpocząć, to był dzień pełen wrażeń, za godzinę kolacja, po niej mam zamiar wam coś ogłosić.- oznajmiła Nauczycielka, a ja spostrzegłam zachodzące słońce na horyzoncie. Spędziliśmy tutaj cały dzień, jakim cudem to tak szybko zleciało?

- To ja mam pomysł.- ogłosił Tyler, wszyscy spojrzeli na niego z uwagą.

- Poczekaj, muszę to zapisać w pamiętniku. " Tyler ma w końcu jakiś pomysł. Święto lasu ". - zawołała Sam wzbudzając tym fale śmiechu.

- Ha ha ha, pewnie śmiejcie się. - odrzekł blondyn udając obrażonego.

- Oj już, nie widzicie, że nasz słodziak się stara? - zapytała Sabin z udawaną troską o jego dobro i rozczochrała mu włosy. Każdy wiedział, że chłopak tego nie lubi.

Tyler zaczął z czułością przygładzać fryzurę robiąc przy tym minę dziecka któremu zabrano cukierka.

- No dobra, mów co to za pomysł.- poprosił Luke.

- Skoro mamy godzinę do kolacji, a raczej półtorej, bo chyba każdy wie, że Babcia lubi trochę ponarzekać przy gotowaniu, to możemy obejrzeć jakiś film.

- Wiesz co? Musze przyznać, że to nie takie głupie.- oznajmiłam czym wywołałam u niego uśmiech zwycięzcy. Zgodziło się ze mną parę osób więc udaliśmy się do salonu. Brakowało tylko Patrice, która stwierdziła, że woli sobie pomalować paznokcie, Luka, który chciał skończyć polerowanie samochodu i Nel, która zaszyła się u siebie z książką.

   Pozostawała nam tylko kwestia filmu.

- To może horror? - zasugerowała Sam.

- Lepiej nie, nie mam zamiaru po raz kolejny odprowadzać cie do pokoju tylko dlatego, że ty się sama boisz.- odrzekł Jhon.

- To było raz i nieprawda. - zaprzeczyła rudowłosa czym spowodowała u wszystkich śmiech.

- A co powiecie na jakieś romansidło?- zaproponował Rob.

- Ujdzie.

- Byle by było wzruszające. - dodałam, lubię płakać nad nieszczęśliwą miłością.

- Okej, więc z takich mamy " Trzy metry nad niebem", oglądał ktoś? - spytała Sabin.

 Wszyscy pokręciliśmy przecząco głową, po czym ja, Ash i Sam usiedliśmy na kanapie, oczywiście ten palant obok mnie, a Rob, Tyler, Jhon i Sabin w wygodnych pozycjach na podłodze.

Niecałe dwie godziny później razem z dziewczynami ryczałyśmy do poduszki, a chłopcy się z nas śmiali, mimo tego i tak widziałam, że łza im się w oku zakręciła.

 Do porządku przywołała nas Babcia zapraszając na kolację. Razem udaliśmy się do jadalni i zajęliśmy swoje miejsca. Gdy już nikogo nie brakowało, przemówiła Nestorka.

- Kiedy zjecie proszę was o to abyście się spakowali. Agencja jak na razie nam nie zagraża dlatego wysyłam was do mojej siostry na ranczo.- po sali rozniosły się ucieszone głosy, nareszcie wakacje.- Ale nie myślcie, że będziecie tam tylko odpoczywać. Załatwiłam wam pracę przy zwierzętach.- dodała po chwili, a nam zrzędły miny, że niby mam karmić kury i pędzić świnie? Chociaż z drugiej strony, świeże powietrze, cieplejszy klimat, konie. O tak, konie - to zdecydowanie przekonuje mnie do tego wyjazdu. Kiedy rozejrzałam się po sali stwierdziłam, że innym najwyraźniej tez spodobał się ten pomysł.

- No to postanowione.- orzekła Nauczycielka.- Wyruszycie jutro w samo południe.

  Ucieszona po skończonej kolacji, udałam się do pokoju. Jednak było na tyle ciemno, że nic nie widziałam i wchodząc po schodach wpadłam na kogoś. Gdyby nie ręka, która złapała i przytrzymała mnie w talii niechybnie bym spadła i coś sobie złamała. Wtedy rozpoznałam czekoladowe tęczówki, które znajdowały się ewidentnie za blisko mojej twarzy.

- Ash, złotko.- rzekłam, a mój głos ociekał słodyczą i sarkazmem. Swoją drogą ciekawe połączenie.

- Carmen, sreberko.- od gapił ode mnie ton i uśmiechnął się ,no nie powiem -na swój sposób słodko.

- Możesz mnie już puścić. 

- Mogę. -przyznał, ale tego nie uczynił.

- Więc zrób to.- warknęłam zirytowana. Nie dość, że mi spieprzył ranek to teraz chce, żeby mi się śniły koszmary z nim w roli głównej.

 Z ociąganiem oderwał ode mnie rękę. Od tego odchylania głowy bolała mnie szyja.

- Więc? - zaczął.

- Co?

- Powinnaś mi podziękować za uratowanie życia.- uśmiechnął się dumnie.

- Ta, dziękuje, że mnie złapałeś mimo, że najpierw na mnie wpadłeś.

- To ty na mnie wpadłaś.- odrzekł oburzony.

- Nie ważne. Ja idę spać, dobranoc.- odwróciłam się i chciałam ruszyć jednak on złapał mnie za rękę. Odwróciłam się gwałtownie i zauważyłam, że nasze twarze dzieli zaledwie kilka centymetrów. Wstrzymałam oddech, czyżby chciał mnie pocałować? Jeżeli tak to, czy powinnam go odwzajemnić?

- Carmen? - przemówił poważnie - trochę za poważnie,spojrzałam na niego i ujrzałam najcudowniejszy uśmiech na świecie, taki delikatny i rozbrajający, poczułam, że mam watę w kolanach.

- Tak?- starałam się, aby głos mi nie zadrżał i o dziwo się udało.

- But ci się rozwiązał.- oznajmił ze spokojem nadal patrząc mi w oczy. Z wściekłością wyrwałam rękę z jego uścisku i wbiegłam do pokoju trzaskając drzwiami. Cholerny dupek.

 Aby zapomnieć o tym upokorzeniu zajęłam się pakowaniem użytecznych ubrań na jutrzejszy wyjazd.

Ale wiedziałam, że jeszcze się zemszczę.

 ***

Trochę mi zajęło pisanie tego rozdziału,a zepsuta klawiatura zdecydowanie mi nie ułatwiała zadania. Jednakże mam nadzieję, że moja wena okazała się użyteczna i wam się podoba.

Jeśli chodzi o ten film " Trzy metry nad niebem" to serdecznie polecam, ale radziłabym tą nowszą wersje z 2010 roku. Nawet na Titanicu nie płakałam tak jak na tym filmie.

Rozdział 5 może się ukazać dopiero w przyszłym tygodniu, to już zależy od lenistwa mojej weny.